Zoekt jouw kind de route terug naar zichzelf?

Soms stop je even met ademen....

Soms maak je iets mee dat zo aangrijpend is, dat je aan de grond genageld staat. Je stopt even met inademen omdat de gebeurtenis te eng is. Een stukje van jezelf durft niet aanwezig te blijven in de situatie, gaat in shock en bevriest.
Voor deze bevroren (kind)delen staat de tijd als het ware stil. De rest gaat door, maar zij hebben zich verstopt en groeien niet verder op. Zo verlies je energie, ben je moe en kun je niet over al je kwaliteiten beschikken. Ergens realiseer je je dat je iets mist, maar je bent vergeten wat.

Met hulp van therapie kun je weer contact maken met je (kind)delen die zich verstopt hebben en ze uitnodigen terug te komen. Dan kunnen ze zich realiseren dat de enge situatie voorbij is en ze niet meer bang hoeven zijn. Zo kun je uit je bevroren zelf stappen en jezelf bevrijden. Opnieuw beginnen en je kwaliteiten leven.

Een stukje geschiedenis…

1966. In Hong Kong wordt een meisje geboren; haar naam is Willeke. Haar papa en mama wonen daar een poosje en zo is zij er terecht gekomen. Als ze een beetje bijgekomen is van haar geboorte, ligt ze tevreden in haar wiegje met haar voeten te spelen. Na een tijdje heeft ze haar tenen wel genoeg gezien en wordt het een beetje saai. Als de verveling echt te groot wordt en papa en mama slapen, gaat ze op pad, de wijde wereld in. Eerst oefent ze met door de flat zweven maar al snel gaat ze verder. Zo ver zelfs, dat ze een stukje verbinding met haar lijfje loslaat… Ze komt dan steeds wel weer terug, maar nooit meer helemaal.

Als ze opgroeit, woont ze in allerlei landen. Iedere keer verhuist ze weer en overal blijft er wel een stukje van haar achter. Want nu ze de route uit haar lijf gevonden heeft, is ze steeds beter geworden in het reizen.

In Iraq vertelt haar mama haar over enge haaien. Ze snapt het niet: ‘Er zijn toch helemaal geen haaien? Wie moet ze nou geloven; mama of haar eigen wijsheid?’ Ze gelooft mama. Zij zal het wel weten. Op dat moment verdwijnt er een stukje van haar eigen wijsheid in de mist… In Griekenland geniet ze van de warmte en vrolijkheid van de zon. Maar dan schrikt ze ergens van. Er verdwijnt weer een stukje uit haar lijf en het wordt het een beetje regenachtig in haar. In Nigeria moet ze afscheid nemen van haar liefste vriendin. Dat dat vindt ze zo erg, dat voortaan liever helemaal geen vriendinnen meer heeft.

Uiteindelijk schrijft ze in Gouda op kantoor verhaaltjes over stenen en beton die ze zo saai vindt, dat haar vuurtje helemaal uit gaat en het donker en koud om haar heen wordt…..

Een vonkje voor haar vuur?

Om haar vuurtje weer aan te kunnen steken, gaat ze naar een man met wie ze gaat praten, een psycholoog. Maar die man zegt juist helemaal niks. Dat voelt net zo koud en nat als ze het toch al heeft, dus kan ze bij hem geen vonkje voor haar vuurtje maken. Daarna komt ze bij Jos die hypnose doet en daar voelt ze meteen haar kooltjes opgloeien. Hij vertelt haar over een pad dat ze samen weer gaan vinden, en dat ze het zelf gaat lopen…

Ze vertelt hem dat ze zich door het vele verhuizen nooit meer ergens echt thuis voelt. Samen halen ze terug wat weg is gegaan, in al die landen. Ze ontdekken de vrolijkheid in Hong Kong en de gastvrijheid in Griekenland. Ze vinden de wijsheid in Iraq, de verbondenheid met de aarde en mensen in Nigeria en nog veel meer. Beetje bij beetje komt ze weer terug en gaat haar vuurtje weer branden.

Weer een tijdje later komt ze bij Tineke, de kindertherapeute. Bij haar voelt ze zich veilig. Dat is precies wat ze nodig heeft want ze gaan op zoek naar de stukjes die zich al zo lang onveilig gevoeld hebben. Ze vinden ze. Zo wordt ze steeds completer en gaat ze steeds meer dingen leuk vinden. Ook aan zichzelf. Er komt weer zon en warmte in haar leven en zo hoeft ze niet meer de wijde wereld in.

Heeft jouw kind ook ergens de verbinding met zichzelf verloren?

Dan hoop ik dat we samen op reis mogen gaan zodat jouw kind het pad naar zijn of haar unieke kwaliteiten weer terugvindt. Want die weten heel goed waar het vuur weer van gaat branden.

Ik ben er inmiddels goed in geworden, samen op reis gaan en verbinding maken. En daarom ben ik (kinder)therapeute geworden. Want we hebben allemaal de verbinding losgelaten. Ergens in ons leven, op een belangrijk moment. Of we nou 4 of 63 zijn. Het liefst hoop ik dat ik jouw kind mag helpen de route te vinden. Zodat het zich weer veilig genoeg voelt om terug te komen en weer kan gaan twinkelen van levensvreugde.

Opleiding Willeke